Isang digital na artista mula sa Brooklyn, nagtanim siya ng damdamin sa bawat spin—hindi panalo, kundi pagtanda. Ang AI ay hindi nag-iisip ng saya, kundi nagtatala ng lungkot na parang kandilang pambata.

Nakaranas ko na ang tadhana ay hindi algorithm—kundi tahimik na pag-ibig sa gitna ng gabi. Sa Brooklyn, natutunan kong ang tunay na kalungkutan ay nasa paghinga, hindi sa panalo.

Isang digital artist mula sa Brooklyn, natutunan kong ang saya ay hindi hinahanap—kundi nararating. Ang pag-iiwan sa virtual na mundo ay hindi laro, kundi pagpapalaya sa puso.

Nakita ko na ang pag-ibig ay hindi nasa panalo—kundi sa tahimik na sandali sa pag-spin, kung saan ang code at kandila ang nagsasalita. Ito ay higit pa sa luck: ito ay pagkakamalay.

Isang digital na artista mula sa Brooklyn, natutunan kong ang kaligayahan ay hindi nag-iisa—ito ay isang algorithm ng lungkot. Ginawa kong mga laro upang mapagaling ang sugat, hindi para sa pera.

Nagsulat ako ng liham para sa pag-ibig na hindi nababawalan—hindi laro, kundi ritwal. Sa bawat pixel, may alaala. Sa gabi, nandito ako—hindi naghihintay ng tagumpay, kundi ng pagkikita.