Hindi Kailangan Makita para Maging Tunay

Naniniwala ako dati na ang aking halaga ay nakasalalay sa mga click, likes, at bilang ng mga taong tumigil sa pag-scroll para pansinin ako.

Bumuo ako sa Brooklyn—kung saan bawat sulok ay puno ng mga kuwento na hindi natapos at mga boses na hindi napakinggan—naramdaman ko agad na ang katahimikan ay hindi walang laman. Ito’y kalaliman.

Ngayon, bilang digital storyteller na gumagawa ng immersive experiences para sa mga platform na nagbibigay-boto sa kapansin-pansin, nahuhuli ako ng isang tahimik na katotohanan: hindi kailangan makita para maging tunay.

Ang Paradoxa ng Pagkakakilala

Sinasabi natin: Maging nakikita. Maglaho. Lumabas.

Pero ano kung lumabas ay magdudulot ng pagkawala ng sarili?

Sa mga laro tulad ng Lucky Pig, kung saan bumibilis ang mga simbolo at nagliliparang parolang ginto—may ilusyon tungkol sa kontrol. Nagtaya ka, binilis mo, nanalo (o nawala). Ngunit pangunahing layo: naglalaro tayo hindi lang para sa premyo, kundi para makakuha ng patunay. Patunay na mahalaga kami. Ngunit… kapag matapos ang screen? Sino talaga tayo? Hindi ang avatar. Hindi ang mataas na puntos. Lang… tayo.

Ang Pagbura ng Identidad Sa Algoritmo

Isang proyekto ako noong ginawa ko si Echoes of the City, kung saan maaaring iwanan ng user ang kanilang boses sa sulok ng daan—mga alaala lamang napupunta kay sinumana kung andun sila nasa dilim.

Isang babae ang nag-iwan ng pangalan bilang ‘Mira.’ Walang larawan. Walang profile. Lamang ang kanyang boses: ‘Dito ako.’

Ang sistema ay hindi kilala siya bilang user—hindi rin analytics o metrik. Ngunit mayroon siyang eksistensiya. May halaga siya. dahil pinili niyang maging naroroon bukod sa pagkakakilala. Ito’y kinukutol ni Lucky Pig: ito’y nagdiriwang ng panalo—ngunit hindi kasama ang pagkakatulog habang hinintay ito. The game ay gustong maibigay ang iyong pansin—but not your soul. Kaya tanong ko: ano kung walang layunin? Ano kung masaya lang? Ano kung simpleng pumipindot lang —walang inaasahan —ay sariling rebolusyon?

Laro NANG WALANG PAGGAWA NG PERFORMANCE

Ito’ng natutunan ko habambuhay:

• Itakda ang maliit na taya —hindi dahil takot magkalugi, kundi upara ipagtapat ang oras at enerhiya mo.
• Tingnan ang animation —hindi lang para manalo, kundi upara marinig din yung ritmo; yung ganda; yung katahimikan bago pumasok ulit yung spin.
• Payagan mong matalo —walang guilt dahil walang kalugi kapag naglaro ka naman ayon sayo mismo. The game doesn’t care if you win—but you should care whether you stayed true while playing it. Pero kapag ginawa ko ito? Lumuwag puso ko. Dumami pagsinghap ko. At biglang… wala nako ibinabalik-lagi.— tuloy akong naroroon。 The most radical thing I can do online today is simply exist without performing my worth first. That’s not passive—it’s revolutionary. The system wants us loud so it can track us—and sell our attention back to us under new names like “engagement” or “community.” But real connection? It lives in unspoken moments—the pause before a spin, the silence after a loss, the memory of someone saying ‘I was here’ into empty air. The pig may be lucky—but so are we, simply by choosing stillness over spectacle, making peace with being unseen, because sometimes… you don’t need luck when you already belong, even if no one sees it.