Hindi Kailangan Mabigyang-Pansin Para Maging Tunay

Noong una, naniniwala ako na ang aking halaga ay batay sa bilang ng mga mata na nakakita sa aking gawa.

Mga taon akong gumawa ng interactive na kwento para maipakita—i-share, i-like, maalala. Ngunit isang gabi, pagkatapos ng isang tahimik na sesyon kasama ang prototype na hindi pa sinubukan ni sinuman, tanong ko: May kahulugan pa ba ito kung walang nakakakita?

At biglang nabasa ko: Oo.

Dahil ano kung ang pinaka-tunay na bahagi natin ay umuusbong sa sandali ng kawalan ng panoorin—sa code na nilikha hindi para mag-applaud kundi para magkaroon ng kahulugan?

Ang mga Hilo Sa Likod Ng Screen

Sa aking trabaho bilang narrative designer sa AR proyekto na Echoes of the City, nilikha namin ang mga digital memory sa bukid—mensahe mula sa mga dayuhan lamang para makarinig ang ilan. Isang user ang sabi: bawat beses na dumadaan siya doon ay umiiyak siya dahil naririnig niya ang boses ng nanay niya, bagaman walang iba pang nakikinig.

Narito ako natutunan: Ang pinaka-makapagtataka nga kuwento ay hindi yung may libo-libong views—kundi yung nag-iisa at umaasal nang tahimik.

Kapag Naging Araw-Araw Na Ang Pagkakaroon Ng Panoorin

Ngayon, kapag napapansin mo’y tinatanyag ka. Ang algorithm ay nagbibigay-boto parang ginto. Pero ano mangyari kapag hindi tumutugma ang iyong katotohanan sa algoritmo? Kapag hindi mo naisipan mag-viral?

Napanood ko ang mga manlilikha’y nawalan ng lakas dahil sumusunod sila sa engagement—binago sila hanggang maging maliliit at madaling i-share lamang.

Pero ito’y di sinasabi: Hindi kailangan mong mabigyang-pansin para maging totoo.

Ang salitang ito—isulat ko noong panahon ng panic attack habang may launch event—isinaling-salita rin ako nina tatlo pang komunidad dahil pareho sila’t nadama nila naloko at nawala.

Ang Archive Na Hindi Nakikita Ni Sino Man

Simulan ko palagi‘t ‘unseen archive’ — isang personal na folder kung saan inilalagay ko ang mga ideya too raw para i-share: tula tungkol sa kalungkutan ilalim ng fluorescent light, script tungkol sa pagkaloseng identidad sa multilingual homes. Walang analytics. Walang likes. Tanging katotohanan lang. At medyo… bumalik ako lumikha—not for platforms—but for myself. It was not rebellion at first. It was survival. Now it’s ritual. Every evening before bed, I open that folder and whisper back into existence what the world tried to erase: The girl whose name was mispronounced every day at school, The daughter who carried her mother’s trauma like breath, The artist who once thought she had nothing left but pixels and silence.

Isang Bagong Uri Ng Laro – Hindi Para Panalo Kundi Para Maging

The real luck is knowing you exist even when no system records your name.* So tonight—if you feel unseen—I invite you: open a blank document. Write one sentence only. No audience required. Just honesty. Pretend nobody will read it—and then write anyway. The universe listens differently than we think.