Nanay ng Lahi sa Gitna ng Laro

Isipin kong ang tagumpay ay nangangailangan ng pangalan sa screen. Bawat spin, bawat bonus, bawat ‘lucky pig’ ay parang pangako—hanggang sa nalaman ko: hindi ito akin. Lumaki ako sa West Side ng Chicago, kung saan sinabi sakin ng ina tungkol sa mga alamat ng kaluluwa na nakatago sa simpleng bagay—isang bunny sa snow, isang talaing hindi awitin—at ang ama ko’y naglalaro ng retro game nang hatinggabi habang nakikinig para sa kahulugan. Hindi niya iniisip ang odds o multiplier. Iniisip niya ang tahimik.

Sa MIT Media Lab, tinuro ko kung paano isinasakop ng algorithm ang halaga sa mga manlalaro na hindi nagsasalita. Sinabing ‘high win rate,’ ngunit ang puso ko’y humingi: ‘Ang pinakatangi ay hindi nawawala—silay naririn.’ Kaya’t hinala ko ang jackpot. Pinagawa ko ang laro kung де dito’y pera—ito’y pagkilala.

Itinayo ko ang santuwaryo—not para sa click o share—kundi para sa mga nanlalaro na nag-iisa pagkatapos ng hatinggabi at naniniwala pa rin sa mahika. Ang aking laro ay hindi tungkol sa tadhana—Ito’y tungkol sa pagkalulubos.