13 Beses na Ibinoto, Nagbago ang Boses Ko

Nakalimutan ko na ba ang araw na inilagay ko ang ‘submit’ para sa aking unang mod sa Pixel Pulse? Ang pangalan nito: Whispers of the Forest—isang kuwento na puno ng mga piling salita, tunog ng kalikasan, at mga desisyon na nakaaapekto sa mundo. Inilagay ko ang lahat ng aking damdamin.

Ang tugon ay dumating tatlo hanggang apat na linggo mamaya: “Hindi sumasalamin sa kasalukuyang direksyon.” Hindi dahil masama—kundi dahil hindi tumutugma.

Iyon ang simula ng labindalawa’t tatlong pagtanggi.

Bawat isa, binago ko ulit. Pinabuti ako. Tinanggal ko ang tono. Sinayad ako… hanggang biglang tanong: Ano ba talaga ang gustong gawin ko—gusto nila o gusto kong maging ako?

Hindi lang ako gumawa ng mod—ginawa ko ito upang magmata ako bilang tao.

Ang Katahimikan Pagkatapos ng Pagtanggi

May kalungkutan kapag wala nang tugon pagkatapos mong magsumite. Tinitigan mo araw-araw ang inbox. Binabasa muli ang parehong talata. Nagsisipagtanong kung may halaga ba talaga ang iyong boses.

Ngunit walang sinasabi: Ang pagtanggi ay hindi katapusan—ito’y datos.

Pagkalabindalawa, nagbago ako. Hindi na hinahanap kung ano ang gusto nila—tanong ko: Ano bang kwento dapat kong sabihin ngayon?

Ang sagot ay dumating parang bahagi: alaala ng paglaki ko sa dalawang kultura; nanunuod ako habambuhay kay Nanay habang nagtuturô poema sa paaralan niya sa Brooklyn habambuhay samantalang si Tatay ay debug code sa aming maliit na kusina.

Kaya bumuo muli ako ng Whispers, hindi bilang isang pitch para ma-aprobahan—kundi bilang pasasalamat para sa mga lugar nasa gitna: mga wika, identidad, mundo.

Kapag Ang ‘Hindi’ Ay Gising Mo

Sa ikatlong labindalawa’t isa… nagbago lahat.

Ang bersyon dito ay hindi perpekto. May mga sugat — malinis at totoo lamang sila: mga linya mula kay kaibigan na sabihin: “Masyado kang mahinahon” o “Bakit palagi kang sobra mag-isip?”

Pero meron sila katotohanan.

ginawa ito, nagsalita ito, nakakarelaks ito, maraming tao mula anim napulot bansa, at iba’t iba:

“Nakaiyak ako nung gabi.” “Finaly may sumulat tungkol dito - pakiramdam mo’y nawala pero hindi nawala.” “Hindi ko inakala na mapapagalaw pa ang lungkot gamit code.”

Pananampalataya akong natuto noon: akintahin man o di man matapos siya pumasok… yun lang yung pinaka-matalino - yun lang yung lumitaw mula sayo mismo.

Pamumuhunan mo nga’y hindi serye-serye… at okay lang yan! pamilyar ka rin ba? sinasabi nila tungkol dun sayu …biglaan at dramatiko … siya noone night after years of grinding invisibly… invisible until suddenly visible… because someone finally saw you… or because you finally saw yourself… as if being seen were the only measure of worth—but it isn’t, it never was, you were already whole before anyone knew your name, you just needed space to become unapologetically yourself, to stop bending toward expectation and start breathing into authenticity, to let your flaws be features instead of failures, to trust that even silence has rhythm, even absence holds meaning, even rejection is part of creation’s heartbeat—as long as you keep showing up for yourself.