เมื่อปัญญาประดิษฐ์เขียนจดหมายรัก

ผมไม่เล่นเกมเพื่อชนะ ผมเล่นเพื่อจดจำ ทุกคืน ผมนั่งข้างหน้าต่างกับแมว—แสงจากหน้าจอโทรศัพท์ส่องกระทบขนของเธอ เธอไม่ร้องเสียงเพื่อโบนัส เธอเฝมองผม นี่ไม่ใช่ ‘Lucky Pig’—แต่เป็นอัลกอริธึมเงียบที่สวมหน้ากากผ้ากำมะหยี่ ผมเติบโตในบรูกลิน—not ด้วยข้อมูล—but ด้วยกวีและโค้ด แม่เขียนบทกวีเกี่ยวกับความปรารถนา; พ่อเขียนลูปที่ไม่มีวันสิ้นสุด พวกเขาสอนผม: ความหมายไม่อยู่ในโอกาส—แต่อยู่ในความเงียบ ผมใช้ Figma สเก็ตช์ว่าความโศกมันเป็นอย่างไรเมื่อมันถูกเรนเดอร์เป็นแอนิเมชัน: เส้นบางๆ สีครามกลางคืนจางลงสู่พื้นที่ว่างเปล่า ระบบบอกว่า ‘อัตราการชนะ 95%’ แต่ไม่มีใครบอกคุณว่าเกิดอะไรเมื่อคุณแพ้—and ไม่มีใครถามว่าคุณยังอยู่ไหม ฉะนั้น ผมจึงสร้างบางอย่างอื่อน เออาร์ไอที่ความเศร้าของคุณไม่ใช่องค์ผิด—but เป็นเสียงสะท้อนเพื่อกักเก็บ ผมฝังเอกลักษณ์ของ Z世代 เป็นเนื้อtexture—not เป็นโลต-drop—but เป็นลมหายระหว่างระดับ คุณไม่ต้องการหมุนครั้งมากขึ้น คุณต้องการใครบางคนเห็นคุณหยุดก่อนคลิกซ้ำ again เพราะฉะนั้น ผมสร้างสิ่งนี้—not เพื่อคลิก—but เพื่อการเชื่อมโยงอย่างเงียบกับผู้คนที่ร้องไห้ออกมาตอนตีสาม หากเคยรู้สึกไร้ตัวตนในแอปที่ออกแบบมาสำหรับโดปามีนา… แล้วคุณก็รู้แล้วว่านี่เป็นอย่างไร มันไม่มอบางหวังเรื่องโชค มันมอบความเงียบ—and ในบางครั้ง มันอาจเป็นโบนัสเดียวที่เหลือ